Στην αρχή ήταν πραγματικά δύσκολα. Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια και ίσως να ήταν για μένα. Η φιλοσοφία του Kung Fu, ακόμα και του Sanda, δηλαδή του αγωνιστικού Kung Fu ήταν τελείως διαφορετική από ότι είχα συναντήσει μέχρι τώρα, στα 23 και πλέον χρόνια που ασχολούμουν με τα μαχητικά αθλήματα.
Η εμπειρία μου και η γνωριμία μου με πολλούς δασκάλους των μαχητικών αθλημάτων με είχε κάνει αρκετά δύσπιστο. Όμως σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα άρχισα να νιώθω καλά σωματικά και κυρίως ένιωθα άνετα με τους συναθλητές και το δάσκαλό μου, ενώ γινόμουν κομμάτι της σχολής ως μαθητής από την αρχή. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να δένομαι με τη ομάδα.
Ο δάσκαλος, μου πρότεινε να κάνω κάποια μαθήματα στο παραδοσιακό Kung Fu, στο σύστημα του Choy Lee Fut το οποίο διδάσκει. Στην αρχή ήταν απλά μια ευκαιρία για να προσθέσω μια μέρα προπόνησης την εβδομάδα ακόμα, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον από πλευράς μου και εννοείται καμιά φιλοδοξία για αλλαγή επιπέδου και απόκτησης ζωνών, κάτι για το οποίο μίλησα στο δάσκαλό μου και εκείνος έδειξε να καταλαβαίνει λέγοντας μου: «ας προχωρήσουμε και βλέπουμε».
Μετά από 4 χρόνια στη σχολή, το κείμενο που διαβάζετε είναι η έκθεσή μου στα πλαίσια της πράσινης ζώνης και της αλλαγής επιπέδου από το χαμηλό στο μεσαίο επίπεδο. Ο τρόπος που βλέπω πια τις πολεμικές τέχνες είναι τελείως διαφορετικός από όλα τα προηγούμενα χρόνια, γιατί κατάλαβα ότι στα χρόνια που πέρασαν δεν είχα ποτέ υπάρξει μαθητής πολεμικών τεχνών, αλλά αθλητής μαχητικών αθλημάτων.
Ίσως, όπως λέει και κάποιος φίλος μου, τόσα χρόνια να έκανα λάθος πολεμική τέχνη και τελικά, ΝΑΙ στη ζωή και την καθημερινότητά μας όλα είναι Kung Fu.